Αντιλαμβάνομαι πλήρως την οργή και την απαξίωση των νέων προς αυτό που ονομάζεται πολιτική. Ανήκω στη γενιά της Ανεργίας, του Κουρέματος, των Σκανδάλων. Σε μια γενιά που βιώνει στο πετσί της τη Διαφθορά και την εργασιακή εκμετάλλευση.
Είναι όμως η αποχή, λύση; Εννοείται πως ΟΧΙ. Γιατί;
Από την πολιτική εξαρτάται από την τιμή πώλησης του ψωμιού μέχρι την στρατηγική επίλυσης του Κυπριακού. Τα κέντρα λήψεως αποφάσεων δεν είναι κάτι φανταστικό. Είναι μία πραγματικότητα την οποία εμείς καθορίζουμε.
Στην Κύπρο δεν υπάρχει κάποιος μαγικός νόμος που εάν η αποχή είναι πάνω από ένα ποσοστό θα κριθούν οι εκλογές άκυρες. Άρα είτε πας, είτε όχι θα υπάρχει αποτέλεσμα.
ΤΟ ΣΎΣΤΗΜΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΥΣΙΑ ΣΟΥ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΉ ΣΟΥ.
Όσο δεν πας να ψηφίζεις η ζωή μας θα καθορίζεται από ανθρώπους που σου την καθορίζουν αποτυχημένα για δεκαετίες. Αν αυτούς θέλεις για εκπροσώπους σου, μπορείς να συνεχίσεις να βρίσκεσαι στον καναπέ σου. Τα ποσοστά τους μάλιστα φουσκωνονται πλασματικά και δίνουν την ψεύτικη αίσθηση αποδοχής από την κοινωνία.
Νομίζω δεν υπάρχει λόγος να μακρυγορησω. Οι πιο πάνω λόγοι είναι σημαντικοί για να ασχοληθούμε έστω για πέντε λεπτά με το μέλλον μας. Ώστε να το καθορίζουμε εμείς και όχι οι άλλοι.
Κλείνοντας, απλά αναφέρω δύο μόνο προτάσεις οι οποίες από μόνες τους μπορούν να αναλυθούν σε ξεχωριστό κείμενο:
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΤΈΣΤΡΕΨΑΝ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΎΝ ΝΑ ΜΑΣ ΣΏΣΟΥΝ
Σωτήρης Ιωάννου 